Na de Elzas ben ik naar het verste zuiden afgezakt, met als één doel: de Provence! Iedereen kent wel de lichte, zalmroze Provence rosé maar daar ben ik hier niet voor. Want je vind daar, helemaal aan zee, als je alle massahuizen voorbij gereden bent, één dorpje dat dapper weerstand biedt tegen de massahype: Bandol.
Al vanaf het begin van mijn wijndrinkend-leven ben ik fan van Mourvèdre (Monastrell als Spaanse variant). Het geeft heerlijk intense wijnen met zachte tannines en kruidige, vlezige aroma's, geweldig culinair inzetbaar. Bandol geeft de meest prestigieuze Mourvèdre wijnen ter wereld waarvan Domaine Tempier wellicht de bekendste is. Hier was ik naar opzoek, dit wilde ik zien en proeven, daar waar het gemaakt wordt. On y va!
Naast Domaine Tempier wilde ik uiteraard nog meer wijnmakers bezoeken. Ik heb Jancis Robinsons Atlas ' Wines of the World' open geslagen en ben opzoek gegaan naar een wijnhuis dat de meeste tegenstellingen heeft met Tempier maar wel hoog staat aangeschreven. Ik kwam uit bij Château de Pibarnon. Waar Domaine Tempier op klei grond ligt vind je bij Pibarnon kalk. Waar Tempier relatief laag ligt, liggen geen wijngaarden hoger dan die van Château de Pibarnon.
In de jaren ' 70 is Château de Pibarnon overgenomen van een oud Italiaans mannetje. Ondertussen is het uitgegroeid van 3,5 naar 52 hectare en een van de toonaangevende producenten van Bandol onder leiding van Henri - en zoon Eric de saint Victor. Bijna alles draait om Mourvedre welk de zuidelijke hellingen domineert. Als ik een favoriete druif moet kiezen... Een druif die, zoals ze zeggen, de zee moet zien en de zon moet voelen. De hoogte van de wijngaarden zorgen ervoor dat er een frisse wind door de wijnstokken heen waait wat de mist weg houdt en de rijping wat vertraagt. De wijnstokken staan voornamelijk op kalksteen (mijn auto was wit toen ik vertrok) en worden op de goblet manier gesnoeid voor een zo groot mogelijk bladerdek voor fotosynthese en wat bescherming tegen de felle zon. Wanneer de druiven geplukt en geperst zijn worden ze soms tot wel 3 weken lang ondergedompeld in het eigen sap voor zoveel mogelijk extractie van kleur, tannine en smaak uit de schil. Daarna gaat de wijn voor minimaal 18 maanden in foudres (grote houten vaten). En wat er dan uitkomt... BOH! Nu al enorm lekker maar als je even wacht... Een bijna hedonische wijn met alles wat je zoekt, frisheid, complexiteit, intensiteit, structuur en veel meer. Had ik al laten doorschemeren dat ik dit lekker vind?
Ook leuk om te weten: Omdat Henri graag een eigen amfitheater wilde hebben is dit in de jaren 90 op de noordzijde van een heuvel uitgegraven (zie foto), hier staan druiven voor de rose, wit en hun tweede wijn.
Daarna werd het tijd voor de climax van mijn trip, de reden waarom ik helemaal naar het zuiden van Frankrijk ben afgereisd in een auto zonder airco: Domaine Tempier. Mijn voorliefde voor wijn heeft natuurlijk een begin gekend en enkele flessen hebben daarin de basis gelegd. Ik weet nog goed dat ik als wijnleek eens een fles ging halen die moest pairen met chocolade. Mij werd toen een Monastrell uit Jumilla aanbevolen. Wat een lekkere wijn was dat! Enorm intens, aroma's die uitdaagden maar wel te begrijpen waren en gewoon heel erg lekker. Tijdens WSET3 leerde ik dat Monastrell de Spaanse benaming is voor de Franse Mourvedre. Deze moest ik uiteraard ook eens proeven! Daarom, als beloning voor mezelf, heb ik na uitvoerig vooronderzoek een fles Tempier gekocht om helemaal meester te maken wanneer ik zou slagen voor mijn wijnexamen; Hierna was ik helemaal om. Later heb ik vaker Domaine Tempier gedronken, het blijft verrassen, de diepgang, prijs/kwaliteit verhouding, het bewaarpotentieel en weer gewoon hoe lekker het is. Dus ik in de auto gestapt om er verder kennis mee te maken. Maar wat een deceptie, er was geen rondleiding mogelijk en hun speciale cuvees (wijnen van enkele wijngaarden) waren niet te koop of te proeven.
Reactie plaatsen
Reacties